_______________________________________________________________________________________________________________________

9/27/2015

Friedrich Nietzsche | Övmek ve Yermek

The Alexander Mosaic
Bir savaş yenilgiyle sonuçlanırsa, savaşın çıkmasında kimin "suçu" olduğuna bakılır, galibiyetle sonuçlandığında ise savaşı çıkaran övülür. Başarısızlığın olduğu her yer de suç aranır; çünkü o beraberinde huzursuzluk getirir, buna karşı kaçınılmaz olarak tek bir ilaç kullanılır: Güç duygusunun yeniden canlandırılması - ve bu da "suçlunun" mahkûm edilmesiyle mümkündür. Bu suçlu, başkalarının işlediği bir suçun günah keçisi değildir: O herhangi bir biçimde hâlâ güçlü olduklarını kanıtlamak isteyen güçsüzlerin, aşağılanmışların, ezilmişlerin kurbanıdır. İnsanın kendi kendini yargılaması da, bir yenilgiden sonra güç edinmeye çalışmanın bir yolu olabilir. - Buna karşın bunu ortaya çıkaran nedene duyulan hayranlık, çoğu zaman kendi kurbanını isteyen başka bir dürtünün bilinçsiz sonucudur, - ve bu kez kurban, kurbanlık hayvana bile tatlı ve iştah açıcı görünür: - Yani eğer bir halkta, bir toplumda güç duygusu, büyük ve büyüleyici bir başarı sonucu fazlaca yaşanır ve bir tür zafer bıkkınlığı ortaya çıkarsa, o zaman insan onurundan ödün verir; adanma duygusu artar ve nesnesini bulmaya çalışır: - Bu arada bizler azarlansak da, övülsek de çevremizdeki insanlar için fırsat sayılırız, çoğu zaman hemen faydalanılan, onların içlerinde biriken azarlama ya da takdir dürtüsünü boşaltmalarına fırsat yaratırız: Her iki durumda da onlara iyilik ederiz, ama bu iyilikten bizim bir kazancımız olmaz, onlar da bunun için bize minnet duymazlar. [s.112-13]

Friedrich Nietzsche | Tan Kızıllığı | Say Yayınları | 287 s.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder